Bu hafta da “Deveci ile Devesi”nin hikayesi alıntısı ile başbaşa bırakıyorum.  Adam uzun yıllar devesiyle taşımacılık yapmış. Yaşlanan deve yolun sonuna gelmiş. Artık öleceğini anlayınca: — Sahibimi çağırın da helallik vereyim, demiş. Devenin sahibi: — Ne hakkı varmış ki bende? demiş. Demiş ama yine de merak etmiş. Dayanamayıp devesinin yanına gitmiş. — Ne hakkın var ki bende? demiş. Deve: — Öyle deme! Benim taşıma gücüm belliyken, sen bunun iki katı çuval yüklerdin bana. Bu hakkımı helal ediyorum sana. — İkinci olarak; benim günlük 10 kg yiyeceğe ihtiyacım varken, sen hep 8 kg verir kalanı vermezdin. Bu hakkımı da helal ediyorum.  — Üç günlük yolu iki günde gitmem için sopayla döverdin beni. Bu hakkımı da helal ediyorum.  — Hatta bir yavrum olmuştu. Onu kesmiş, misafirlerinle bir güzel yemiştiniz. Bu hakkımı da helal ediyorum.  — Amma bir hakkım var ki, onu asla helal etmeyeceğim. Mahşerde bunu senden soracağım. Sahibi merakla sormuş.  — Nedir o?  — Her seferinde ben yolu bildiğim halde, tüm yükü ben taşıdığım halde, yularımı eşeğe verirdin. Beni eşeğe mahkum ederdin ya, işte bu hakkımı helal etmeyeceğim!” demiş…  İyi bir ders çıkartılması ve düşünülmesi dileğiyle mutlu bir hafta sonu diliyorum.