Geçtiğimiz hafta  geçen yıl bir kamu kurumundan emekli olan Hasan Abi ziyaretime geldi. Kısa bir hal hatırdan ve “Daha daha nasılsın iyi misin?” faslından ve Hasan Abi’nin birbiri ardına devirdiği çaylardan sonra bizi terk etmeye niyetinin olmadığını anlayınca “Hasan Abi olan oldu sana birde kahve ısmarlayayım, sen kahveyi içerken bende elimdeki şu işi tamamlayayım da sana yemek ısmarlayayım” teklifinde bulununca “Zaten yemek yemeden gitmeye niyetim yoktu” cevabını verdi. Hasan Abi ile yemeği yedikten ve söylediğim az şekerli kahveyi de içtikten sonra “Sana hem kendime hem de üniversiteyi bitirmiş şu an yüksek lisansıda tamamlamak üzere olan kızıma iş istemeye geldim, bana lütfen bu konuda yardımcı ol, aksi takdirde her gün tepende boz pişireceğim, iş buluncaya kadarda sürekli  gelip senin hesabından yemek yiyeceğim” şeklinde bizi perişan eden bir tehdit savurdu. Hasan Abi’nin bu “Kırk katırmı kırk satır mı” şeklindeki seçeneği üzerine “Peki kızımıza iş bulmak için çaba gösterelim ama senin derdin ne yıllar yılı çalışmış emekli olmuşsun yatsana evde” şeklindeki ikazımız üzerine “ Kardeşim memur emeklisiyim emekli oldum. Devlet bana 12 bin 350 lira maaş bağladı, An itibarı ile hiç bir derde devam olmayacak kadar emekli ikramiyesi verdi. Daha önceden taksitle bir ev alıp borçlandığımızdan aldığım ikramiyenin tamamını oraya verdiğim gibi emekli maaşımdan ayda bin lirayı da ev taksiti olarak bankaya ödüyorum bana geriye kalıyor bin 350 lira para, kış kapıda kalan bu para ile doğalgaz-elektrik-Su gibi temel giderlerimi karşılayayım evin mutfak masraflarına mı vereyim. Şaşırdım kaldım, o yüzden bana da evin giderlerine katkı sağlayacak bir iş bul ki senin yakanı bırakayım” dedi ve gitti. Hasan Abiyi uğurladıktan sonra “Bugünkü kotamızı tamamladık” diye düşünürken birden kapıda iş yoğunluğundan dolayı uzun süredir  göremediğimiz bir akrabamızı denk gelince “Demek ki bugün emekli kotası henüz dolmamış” dedikten ve akrabamıza “Hoş geldin, nasılsın iyi misin ,yengem nasıl, oğlan çalışıyor mu, kız okulu bitirdi mi?” şeklindeki asla değişmez soruları makineli tüfek gibi bir biri ardına sıralamaya başladık. Uzun yıllar önce emekli olan ve kıt kanaat bir şekilde hayat süren daha doğrusu sürmeye çalışan sekiz çocuklu akrabamız “-Sen  boş ver çoluk çocuğu seni sürekli okuyorum ve ara sıra AK Partiye muhalif yazılarını görüyorum. Bu kadar  bolluk bereket içerisinde başka işin kalmadı mı da AK Partinin ekonomik politikalarını eleştiriyorsun bak dolar artmıyor, Euro aşağıya düşüyor, stokta şu kadar dolar var hazinede bu kadar euro bulunuyor Türk ekonomisi müthiş bir atılım içerisinde bolluk bereket var ama senin kalp gözün kapalı olduğundan  bu güzelliğin  farkında olamıyorsun”  diye anlattı da anlattı. Ekonomik durumunu çok iyi bildiğimiz ve ayın sonunu çok zor bir şekilde getirdiğine binlerce kez şahit olduğumuz akrabamızın ekonomik konularda maliye bakanını ya da merkez bankası başkanını bile kıskandıracak bilgilerini tam olarak aldıktan sonra Ekonomi uzmanı (!) akrabamıza “Senin yaşadığın zaman zarfında cebinde hiç 3 tane 100 dolar oldumu” şeklindeki can alıcı soruyu yönelttik. Akrabamız bu soru üzerine “-Valla bende sana bunun için geldim,biliyorsun bir tek emekli maaşım var, bankadan kredi almıştım, krediyi alamayınca banka maaşın yarısına el koydu, geri kalan yarısı da zaten normal ihtiyaçlara yetmiyor, bu ay iyiden iyiye darlandım eğer bana 400 ya da 500 dolar borç verebilirsen kendimi birkaç ay daha öteye atabilirim, ondan sonrada Allah kerim” dediğinde biz başladık gülmeye. Yaklaşık yarım saatlik bir pazarlıktan sonra bizim akrabaya “ Güzel olan ekonomi bir tek sana uğramamış bende 500 dolar yok sana 500 lira vereyim, geriye de istemiyorum, Ekonomi düzelince verirsin” dediğimizde “Bu memlekette ekonomide düzelmez dolayısı ile bene parayı sana geri veremem ,şimdiden helal et” teklifine “helal olsun, zaten bende gri almak üzere vermemiştim” dedik ve akrabayı uğurladık. Emekli vatandaşlarımızın durumu gerçekten çok kötü. Bir maaşla evinin geçimini sağlayan, çocuklarını okutan ancak emekli olduğunda aldığı maaşın yarısını bile kazanamayan vatandaşlarımız ile ilgili devletimizin acilen çözüm üretmesi gerekiyor. 30 yıl 40 yıl devlete hizmet eden, hizmet süresi de sona erdikten sonra son derece rahat bir hayat sürmesi gereken ömrünün son dönemlerinde ser-sefil bir hayat yaşamaya mecbur edilen emeklilerin durumu aynen bizim yazımıza konu olan Hasan Abi ve diğer akrabamız gibidir. Emekli vatandaşlarımızın kalan hayatlarını daha iyi geçirmelerine imkân sağlayacak her önlem halkın bütün kesimlerinden teşekkür ve takdir alacaktır. Bugüne kadar olup bitenleri bir kenara bırakıp yedi bin beş yüz lira civarındaki emekli maaşı ile kalan ömürlerini sürdürmeye çalışan milyonlarca emekli vatandaşımız için lütfen biraz daha çaba. Zira emekliler ömürlerinin son dönemlerinde biraz daha kaliteli yaşamayı herkesten fazla hak ediyorlar.